’s Morgens wordt het kamp opgewarmd door een heerlijk zonnetje. De nachtrust heeft Carine deugd gedaan en aan de ontbijttafel lijkt ze - voor het eerst sinds dagen - haar eetlust terug gevonden te hebben. Ze eet twee bananen met volkorenbrood en drinkt van de aangereikte gemberthee. Dit stemt het hele gezelschap hoopvol en de sfeer is weer opperbest. We krijgen een onvergetelijk moment aangeboden als de eetshelter wordt losgemaakt en we kunnen genieten van een ontbijt in open lucht.
De korte wandeling van Karanga kamp naar Barafu kamp is niet echt vermoeiend. We steken, in een heel geleidelijke klim een plateau over en wandelen door een rotsig landschap met veel lavagruis.
Regelmatig wordt er halt gehouden. Met Carine gaat het inmiddels veel beter; ze geniet weer ten volle van de tocht. Een paar honderd meter naar het oosten torent Mawenzi Peak boven de wolken uit.
Na een laatste afdaling in een ondiepe vallei volgt een steile klim naar het basiskamp. De ligging van Barafu Camp is ronduit spectaculair, op een grillige bergkam, in een hard maar adembenemend landschap. Je kan nauwelijks spreken van een kampplaats. De tentjes staan opgesteld daar waar er geen rots staat!
Meteen na onze aankomst is er een warme lunch voorzien. De kansen zijn duidelijk aan het keren bij Carine. Ze eet smakelijk van de pasta die de kok speciaal voor haar heeft klaargemaakt. Het lijkt erop dat de medicatie van Caro voor de ommekeer heeft gezorgd. Na de lunch is er tijd voorzien om een tweetal uurtjes te slapen. Net zoals de vorige dagen lukt het mij ook deze keer weer niet.
Tijdens het vroege avondmaal zitten we er allemaal warm uitgedost bij. Barafu Camp ligt zowat op de vriesgrens en we willen sowieso onnodig energieverlies vermijden.
In de daaropvolgende briefing komt Erick met een verrassing. Eerder was aangekondigd dat we om middernacht richting Uhuru Peak zouden vertrekken. Samen met Kim heeft hij echter beslist om de groep in tweeën te splitsen. Carine en ikzelf zullen een uurtje eerder vertrekken, om 23u, samen met één van de beide gidsen en een “summit-drager”. Hij laat zich niet uit over wie onze gids zal zijn.
Deze plotse wending zadelt mij op met een ongemakkelijk gevoel. In een eerder reisverslag had ik al gelezen over de opsplitsing van een klimgroep. De traagste groep haar toen haar poging moeten staken omdat ze te veel tijd in de vrieskou doorbracht.
De hoogtezieke heeft Carine echter verzwakt en Erick voorziet hierdoor een lager tempo. Om haar kansen gaaf te houden zal Carine bovendien de klim zonder rugzak aanvatten. Erick voorziet zeven uren voor de klim en drie uren voor de afdaling.
Deze plotse wending zadelt mij op met een ongemakkelijk gevoel. In een eerder reisverslag had ik al gelezen over de opsplitsing van een klimgroep. De traagste groep haar toen haar poging moeten staken omdat ze te veel tijd in de vrieskou doorbracht.
De hoogtezieke heeft Carine echter verzwakt en Erick voorziet hierdoor een lager tempo. Om haar kansen gaaf te houden zal Carine bovendien de klim zonder rugzak aanvatten. Erick voorziet zeven uren voor de klim en drie uren voor de afdaling.
In ons tentje leggen we alle spullen klaar. Omdat we de impact van de koude vrezen voorzie ik een extra zevende laag, Carine kiest voor een extra hoofdband. Ik voorzie onze hoofdlampen van nieuwe batterijen en verwissel de lederen zolen in mijn wandelschoenen voor gewatteerde berenzolen. In de resterende twee uurtjes proberen we wat te slapen, wat ons beiden slechts gedeeltelijk lukt.