De keuze om de Kilimanjaro te beklimmen was een toevallige en nogal impulsieve beslissing. We hadden het plan opgevat met een reis onze 25e huwelijksverjaardag in het licht te zetten. Omdat we graag door de natuur trekken kwam hierbij Afrika in beeld. Bij het overlopen van het aanbod aan reisprogramma’s stoten we al vlug op de beklimming van de Kilimanjaro. Nauwelijks bekend met de omvang van de sportieve uitdaging sprak de idee meteen tot de verbeelding: bovenop de hoogste berg van Afrika staan, vertrekkend vanuit het regenwoud, in T-shirt, om enkele dagen later aan te komen bij -20°C op de top, 5.895 m hoog, niet meer in T-shirt weliswaar. Het leek ons een geweldig avontuur.
We verzamelden meer achtergrondinfo over de voorbereidingen, de mogelijke risico’s en de slaagkansen om daadwerkelijk de top te bereiken. De fysieke voorbereidingen schrokken ons niet meteen af. Ikzelf had net de kaap van 50 jaar overschreden, Carine had nog een jaartje tegoed. Beiden beschikken we over een doordeweekse fysieke conditie. Niets uitzonderlijks, maar voldoende. Bovendien gaat het niet om een technische klim. Het leek ons een goed objectief om nog eens alles uit de kast te halen.
De slaagkansen om de top te bereiken daarentegen deden ons aanvankelijk twijfelen. Op het internet circuleren percentages variërend van 60 tot 98%. Uiteraard wilden we samen de top bereiken, wat toch de bedoeling is als je een huwelijksverjaardag wil vieren. De angst voor een anticlimax deed ons eerst afhaken.
De volgende dag, de idee liet me toch niet los, las ik een blog over een klim-avontuur op de Kilimanjaro. Precies op dat moment komt er een berichtje binnen van Carine: “ik wil dit doen”. Mijn antwoord: “OK, let’s do this!” En hiermee was de beslissing genomen.
